Van de ene 'god' naar de andere...
over de gevaarlijke chemie tussen zwak-afhankelijke personen (Michelle
Martin, Michel Lelièvre) en gelovige gevangenisaalmoezeniers
naar aanleiding van
Gevangenisaalmoezeniers (RK en Protestants-evangelisch) zijn toch wel heel
bijzondere mensen: Zij kunnen wat niemand anders kan: notoire misdadigers
tot inkeer brengen, zodat ze echt veranderen. Ze zijn vooral succesvol in één
welbepaalde categorie, die van de zedenmisdadigers die zich aan minderjarigen
vergrijpen en er niet voor terugschrikken hun slachtoffers te vermoorden, c.q.
te laten creperen (Dutroux, Martin, Lelièvre). Wat tientallen
psycho-therapeuten, psychiaters, sociaal assistenten en strenge rechters niet
konden, dat bewerken zij door er gewoon te zijn voor hun clienten, ze
een luisterend oor te bieden, en te wijzen op de liefde van God. Kortom
charismatisch pastoraat. Immers: Iedereen verdient een tweede kans...
Even terzijde: dat hun slachtoffers van hen geen schijn van kans kregen om zelfs
maar één keer te leven, kan blijkbaar tussen haakjes gezet worden. God
verandert mensen...
Of niet?
Ik bedoel: ik geloof aalmoezenier Vansteenkiste op zijn woord als hij zegt
dat hij Michel Lelièvre veranderd vindt. Maar of die verandering de
eretitel van 'bekering' moet krijgen, betwijfel ik nadrukkelijk. Wat mij
namelijk vooral opvalt is dat dhr. Lelièvre eigenlijk helemaal niet
veranderd is. Hij wordt door iedereen die hem kent of die hem in de aanloop naar
zijn proces onderzocht heeft, beschreven als een zwakke persoonlijkheid,
bijzonder beïnvloedbaar. Meldt zich in zijn leven een sterke persoon, dan zal
hij als een kameleon verkleuren tot hij lijkt op zijn idool. In het proces in
2004 werd het zo samengevat. "Michel Lelièvre vond Dutroux een indruwekkend man
('prestigieux' in het frans) en hij hoopte dat een deel van zijn prestige
op hem zou afstralen." Met alle respect voor het werk dat dhr. Vansteenkiste
doet: Eerst was Dutroux zijn idool (zijn 'god'), nu is het Vansteenkiste (of
diens 'God'). Doet hij dat om uit de gevangenis te geraken ? Ik denk het niet.
Dat is teveel eer voor dhr. Lelièvre. Het is het 'prestige' van Jezus dat nu ook
op hem afstraalt en dat hem goed doet. Hij gelooft dus zelf dat de "Here Jezus
in hem is komen wonen", zoals dhr. Vansteenkiste dat formuleert. Als morgen of
overmorgen dhr. Vansteenkiste wegvalt en dhr. Lelièvre ontmoet een andere
indrukwekkende persoon, laten we dan hopen dat die even goede bedoelingen heeft
als zijn huidige aalmoezenier.
Ik vind in elk geval, dat zijn bekering tot het pinkstergeloof van zijn
aalmoezeniers, geen positief element in zijn dossier zou moeten zijn, maar juist
een caveat: Het duidt erop dat hij nog steeds niet tot een volwassen
inzicht gekomen is van wat hij gedaan heeft en nog even beïnvloedbaar is als
tevoren.
En wat de gevangenisaalmoezeniers betreft: ik mag hopen dat zij weten wat zij
doen, want ongevaarlijk is een naïeve benadering van mensen met een
persoonlijkheidsstoornis niet; er zitten psychopaten onder.
Weet u dat mw. Martin al geestelijk begeleid wordt sinds
haar arrestatie in 1996 En dat ze sinds 1992 een trouw bezoeker was van de
getuigen van Jehovah? En dat ze tegen 2004 (toen ze naar een Frans klooster
wilde gaan) personeel, directie en protestantse aalmoezenier van de
gevangenis in Namen om haar vinger had gewonden [“ze is totaal veranderd”, “een
zachte, lieve, respectvolle vrouw”, “ze vertelt echt de volledige waarheid” ].
De gevangenisdirectrice (Valérie Lebrun) kwam toen samen met de cipiers getuigen
dat Michelle Martin een modelgevangene was. De aalmoezenierster ging nog
verder: Ze deden niet alleen samen bijbelstudie, maar werden vriendinnen: “Ik
heb Michelle zien evolueren tot een lieve, zachte, open vrouw, een
vertrouwenspersoon.”
Maar ze heeft toch schuld bekend? Zeker, maar schuld
belijden doe je niet in het luchtledige... maar tegenover de betrokkenen: de
familie van de slachtoffers, en dat doe je niet met woorden en tranen, maar
metterdaad. En dan, zeker, vertellen wat je weet over de kinderen, hoe die
waren, hoe hun einde was, of ze nog iets gezegd hebben, iets wat de ouders al
jarenlang vragen en waarop Mw. Martin steevast antwoordt dat ze zich niets kan
herinneren…
“Martin heeft een zeer zwakke persoonlijkheid. Daarom
kleeft ze zich vast aan anderen en cijfert zich dan vervolgens helemaal weg.
Zo creëert ze haar eigen coconnetje en is volkomen ongevoelig voor wat
daarbuiten gebeurt. Enkel zo kun je verklaren hoe het kan dat ze als moeder
van drie kinderen, hielp om andere kinderen te verkrachten, vermoorden en
uiteindelijk twee kinderen in de kelder liet verkommeren, terwijl ze in het
openbaar mee ging bidden voor hun redding.” (psychiatrisch rapport)
Michelle Martin heeft – dankzij de Clarissen – God gebruikt
als ticket naar de vrijheid (ik laat in het midden of ze dat bewust deed,
z.b.). Hierin volgt ze het spoor van Marc Dutroux, die op zijn dertigste – toen
hij in het gevang zat voor 5 ontvoeringen en verkrachtingen (1986-1992)
misdienaar werd en de aalmoezenier om z’n vinger wond en gebruikte om spullen
naar binnen te smokkelen. Deze ‘man Gods’ geloofde zelfs dat Dutroux onschuldig
was, hoewel de feiten bewezen waren. Oh ja, Michelle Martin was ook toen al met
Marc Dutroux gehuwd en wist wat haar man deed. En oh ja, nog steeds weigert mw.
Martin te antwoorden op de vraag van de ouders van An en Eefje om te vertellen
wat er nu precies gebeurd is en hoe de kinderen aan hun einde gekomen zijn.
Laten we eindelijk eens ophouden naïef te zijn. Het
misbruik in de kerk is al erg genoeg. We hoeven ons toch ook niet nog eens te
laten misbruiken door misdadigers om hun verdere levensweg te plaveien ?
|