Gibson's Passion 

Home ] [ Up ] [ het beeldverbod ] [ camera Golgotha ? ] [ vier vragen ]

The Passion of the Christ


Bij al het gepraat over Jezus Christus vergeet men, dat deze film vooral veel zegt over Mel Gibson (en erg weinig over Jezus Christus). Mijn stelling is: Mel Gibson heeft in deze film Jezus gebruikt om zichzelf ten toon te stellen. Het is een exhibitionistische film. Met dit in gedachten is het heel aardig om de diverse besprekingen van de film in de pers nog eens na te lezen (hieronder een selectie).  Wilt u toch wat dieper nadenken over de film:

 

uit de pers:

The Independent : "Gibsons morbide visie overstijgt niet alleen de klassieke christelijke beeldvorming, ze gaat zelfs verder dan Tarantino. Hij zou de film beter Pulp Crucifixion noemen. Gibson wil ons doen walgen en het lijden van Christus echt maken. Zijn film is echter verre van naturalistisch en leunt eerder aan bij het horrorgenre. The Passion of the Christ is een en al shock and awe en laat geen ruimte voor het spirituele. Mij is het niet duidelijk wat de film bijdraagt voor het christendom of voor Christus, wiens identiteit amper zichtbaar is onder de regen van bloed."

The Guardian: "Het geweld is zo obsceen uitvergroot dat we ons vragen moeten stellen over de mentaliteit van de makers van de film. In het bijzonder Gibson, als je zijn lijden herinnert in andere films zoals Braveheart. Straft hij zichzelf misschien voor zonden uit zijn verleden?"

The Sunday Times: "Het geweld is rauw en meedogenloos. Je zit gewoonweg te kronkelen in je cinemazetel. Enige thematische rijkdom wordt weggespoeld in een rivier van bloed."

De Morgen: "Maar tegelijk stelt men zich tussen al die bloedspatten, bloedvlekken en bloedplassen toch ook vragen over het bijna sadistische en ronduit voyeuristische genoegen waarmee al dit lijden – en dan nog vaak in slow-motion – in beeld wordt gebracht. Het lijkt wel alsof de camera van Mel Gibson er niet genoeg kan van krijgen: de lens likt als het ware en steeds opnieuw langs al dat verhakkelde vlees, langs die dichtgemepte en gezwollen oogleden, die gebroken botten, die door een kraai uitgepikte ogen (bij de ‘slechte’ moordenaar), die stukgeslagen ledematen."

De Groene Amsterdammer: "Als we vanuit analytische theorieën naar deze film kijken en Jezus als een gewone menselijke figuur zien, hebben we te maken met een man die voor zichzelf een vreselijke straf, zo niet de dood, organiseert. Hier moet sprake zijn van extreme schuldgevoelens resulterend in de behoefte om gestraft te worden....   worden rijkelijk op zijn vlees getrakteerd en moeten we er getuige van zijn hoe zijn vlees wordt gedood. In de film wordt hiervoor alle tijd genomen en deze scènes roepen bij het publiek de meeste reacties op. Het is een zeer cruciale gebeurtenis in de film..... We weten allen dat het vlees, mits in de juiste vorm, onze lusten, ook de verboden lusten, kan opwekken. Gezien de grondigheid van de afranseling moeten die lusten wel erg verboden zijn."