protestantse mijmering bij de uitvaart van een paus 1

KLIK HIER VOOR MIJMERING NR: 2

Nodig wereldleiders uit, presidenten, democratisch of niet, van oost tot west, noord en zuid, rijk en arm, zwart en blank, voeg daarbij nog wat gekroonde hoofden, al dan niet met hun respecteive wederhelften, meng de godsdiensten ook nog wat door elkaar, zodat keppeltjes naast tulband, bisschopsmutsen naast sluiers, Israel vlakbij Syrië terecht komt, span dan een ruimte af van 50 m², in de open lucht en plaats daar wat stoeltjes... denkt u dat ze komen ? Ja, in één geval wel: als het de uitvaart van de paus is.

Laat dan - goed georchestreerd - ook nog miljoenen mensen vanuit de hele wereld zich bewust worden dat alle wegen naar Rome leiden, laat ze zich verzamelen op het plein, met vlaggen en vlaggetjes, met slogans en spandoeken van ‘santo subito’ tot ‘Solidarnosc’. Laat ze bidden, scanderen en applaudiseren. Open dan de deuren van de kerk en kom in stoet de trappen af, kardinaalsmutsen op het hoofd, mantels waaiend in de wind. Laat geen einde komen aan die lange stoet eerbiedwaardige heren en laat ze allen door de knieën gaan bij het altaar, groetende de gekruisigde en... hebt u het gezien: de verrezen Heer.

En laat dan de kist eenvoudig zijn, geen versieringen, zelfs niet één, gewoon van cypressenhout in elkaar gezet op ambachtelijk wijze, degelijk timmermanswerk, plaats het niet op een hoge katafalk, maar zet het laag op de grond. Leg er een evangelieboek op, waarin de heilige Geest een poosje mag bladeren, waaiend als de wind waarheen hij wil. Lees dan het ontroerende verhaal over Petrus, hoe die zich - als het hij zich verantwoorden moet voor de Heer die hij verloochend heeft - enkel nog beroepen kan op ps. 139: Heer gij weet alle dingen, Gij wéét dat ik u liefheb. En je weet weer waarom juist deze discipel ‘Rots’ mag heten.

Schets dan hoe de paus ooit jong en voortvarend de Heer heeft mogen dienen en hoe hij oud en stram geworden doorgegaan is in die dienst, terwijl hij door anderen geleid werd en gebracht waarheen hij niet wou. En prent dan nog éénmaal in, hoe de machteloze bij het raam zijn zegen gaf, wel spreken wou, maar niet meer kon... en hoe hij nu van boven ons allen aanmoedigt om de wedloop toch vol te houden. Daal dan af van het altaar en geef dan als eerste aan de broeder Roger van Taizé (ja, een protestant) de communie.

En laat dan tenslotte - om op het netvlies te branden - de kist, hoog op de trappen van de St. Pieter, nog eenmaal halt houden, a.h.w. groetend zich oprichten voor hij in de oneindige ruimte van de kerk verdwijnt, niet om hoog opgebaard te worden, maar om gelegd te worden in de aarde, - uit de aarde zijt gij genomen, tot de aarde keert gij weer als de ademn van de Heer uit u gaat - ...

Als ik dat dan op me laat inwerken als protestant, dan zeg ik: Chapeau !, wat een perfect georganiseerde show ... to show all the world hoe een mensenleven in de christelijke traditie geleefd en beleefd kan worden voor Gods aangezicht en hoe er aan het einde een levn dat zo intens godbetrokken is geleefd er ook met Christus gestorven kan worden, in hope. En dan vraag ik mij af: Dat deze begrafenis wereldwijd als een publiek gebeuren (d.w.z. iets dat iedereen aanbelangt) werd beschouwd en op allerlei openbare TV-stations is uitgezonden, is dat nou echt alleen op het conto te schrijven van de uitstekende persdienst van het Vaticaan (de hype) of zou dat ook iets te maken kunnen hebben met het feit dat men het ‘Petrusambt’ - ja, in al z’n tegensprekelijkheid - in ere heeft gehouden als symbool van eenheid, ook als men de invulling ervan zèlf dikwijls gecontesteerd heeft.

’t geeft mij toch te denken, juist als protestant. Dick Wursten