1.
Muß der Tod denn auch entbinden /
Was kein fall entbinden kann?
Muß sich der mir auch entwinden /
Der mir klebt dem Herzen an?
Ach! der Väter trübes scheiden
Machet gahr zu herbes leiden;
Wenn man unsre Brust entherzt
Solches mehr / als tödlich / schmerzt.

1.

Moet de dood nu echt gaan scheiden,

wat door niets te scheiden valt?

Wordt ook hij mij nu ontnomen,

Aan wie mijn hart zich heeft verpand?

Ach, het heengaan van de vaders

brengt ondragelijke smart;

Ons hart wordt uit ons lijf gescheurd,

Een pijn, erger dan het sterven zelf.

2.
Unsre Herzen sind die Väter /
Die bedencken was uns kränckt;
Sie sind unsre Seuffzer-Beter
Für das / was kein Kind nicht denckt /
Sie erkennen diese Zeiten
Und der Erden Eitelkeiten;
Drum ihr Ach vom eitlen loß
Hält der Höchste teur und groß.

2.

Onze harten: dat zijn de vaders,

die weten wat ons krenkt;

Zij zijn het die zuchtend bidden

voor dat, waar een kind niet aan denkt,

Zij doorgronden deze tijden

en de aardse ijdelheden;

En hun ‘Ach’ over het ijdele lot

acht de Hoogste kostbaar en groot.

3.
Solcher ist mir auch gewesen
Mein Herr Vater, welcher mir
Tausend Seegen hat gelesen
vor der reichen Himmels-Tühr
Durch sein flehen / dessen lehren
Und sein sorgen mich verehren
Täglich mit Vergnüglichkeit /
Die noch[nach?] GOtt Er mir bereit.

3.

Zo is ook voor mij geweest

mijn heer Vader, die voor mij

duizend zegeningen heeft vergaard

voor de rijke hemelpoort

door zijn smeken, waarvan de lessen

en de zorgen mij eer bewijzen

en dagelijks met vreugde vervullen

die hij bij God mij toebereid.

4.
Dieser nun wird mir entrissen /
Ach! wie hefftig ist der schmerz /
Daß ich den nun muß vermissen, /
Der war meines Herzens Herz!
Dieses soll mein Trost nun werden /
Weil ich lebe auff der Erden /
Daß ich seyn in lust und pein
Danckbahr eingedenk will seyn.

4.

Hij wordt mij nu afgenomen,

Ach, hoe heftig is de smart,

dat ik hem nu moet missen,

die het hart was van mijn hart!

Dit moet nu mijn troost zijn,

zolang als ik op aarde leef,

dat ik hem in vreugde en verdriet

dankbaar zal gedenken.

5.
Und daß Er nun den empfangen /
Den Er liebet / seinen horth:
Deiner warth ich mit verlangen
Dieses war sein leztes Worth.
Sein verlangen ist gestillet /
All sein wünschen ist erfüllet.
IEsu freuden Überfluß
Ich / alß Sohn / Ihm gönnen muß.

5.

En moge Hij hem nu ontvangen,

Die hij liefheeft, zijn Toevlucht:

Op u wacht ik vol verlangen

Dat was zijn laatste woord.

Zijn verlangen is gestild,

Al zijn wensen zijn vervuld.

De overvloed van vreugde die Jezus geeft,

Moet ik, als zoon, hem nu gunnen.

6.
Er spielt nun die Freuden-Lieder
Auff des Himmels-Lust-Clavier /
Da die Engel hin und wieder
Singen ein mit süsser Zier.
Hier ist unser Leid-gesänge
Schwarze[r?] Noten Traur-Gemenge
Mit viel Kreuzen durchgemischt /
Dorth ist alls mit lust erfrischt.

6.

Hij speelt nu vreugdeliederen

Op het hemels lust-klavier,

En de engelen, op tijd en stond,

Vallen in met zoete klanken.

Hier klinkt het lijden in ons lied

Zwarte noten, een droevige wirwar,

Met veel kruisen erdoorheen gemengd,

Daar sprankelt het, dat het een lieve lust is.

7.
Schlaffe wohl / du Hoch-geliebter
Lebe wol / du Seelge Seel;
Ich dein Sohn / nun Hoch-betrübter
Schreib auff deines Grabes Höl:
Allhie liegt des spielens gaben
Selbsten GOtt erfreuet haben:
Darumb ist sein Geist beglückt
Zu des himmels-Chor gerückt.

7.

Slaap zacht, gij teergeliefde,

het ga u goed, gij goede ziel;

Ik, uw zoon, de diep bedroefde,

schrijf op de steen boven uw graf:

Hier ligt, wiens talent tot spelen

God hoogstpersoonlijk heeft verheugd:

Daarom heeft zijn geest vol blijdschap

Nu het hemelkoor vervoegd.