De Protestantse kerk aan de  Bexstraat nr. 13

In 1892 zocht de Vlaamse protestantse gemeenschap van de Belgische Christelijke Zendingskerk, sinds 1856 gevestigd in het Schipperskwartier naar een plaats voor een nieuw kerkgebouw. Via enkele bevriende relaties kwam zij terecht in het stadsgebied, dat buiten de voormalige stadswallen op dat ogenblik werd verkaveld voor bebouwing. Albert de (von) Bary had er enkele jaren eerder een groot stuk grond gekocht om een Duitse protestantse kerk op te laten bouwen (de Christuskirche, Bexstraat 7-11, afgebroken 1978). Van hem kochten zij een klein stukje grond aan het eind van de Florisstraat en lieten daarop de Vlaamse Evangelische Kerk bouwen, getekend door Jos. Hertogs: een sober, maar smaakvol neo-romaans kerkgebouw, dat onlangs is voorgedragen voor erkenning als historisch monument.

Sindsdien (1893) is de Protestantse aanwezigheid in de wijk ‘klein Antwerpen’ verzekerd.

Het was in de 19^de en eerste helft 20^ste eeuw overigens niet evident om protestant te zijn in het overwegend rooms-katholieke Vlaanderen. Toch heeft de gemeenschap van de Bexstraat altijd voor meer dan de helft uit Vlaamse mensen bestaan, waarbij sommigen zich tot het protestantisme bekenden vanuit ‘het niets’, anderen vanuit de romana overkwamen.

Wat de relatie tot onze christelijke grote zus betreft (de roomskatholieke kerk dus) kun je zeggen, dat tot in de jaren ’60 van de 20^ste eeuw er een anti-these was. Dat was overigens wederzijds. Toen het Tweede Vaticaans Concilie begon door te werken, kon ook de wederzijdse watervrees – langzaam – worden overwonnen (de littekenen aan protestantse kant zijn overigens niet te onderschatten). Wat ons bindt is meer dan wat ons scheidt en we staan samen voor de uitdagingen van de 21^ste eeuw.

Momenteel komen elke zondag uit de regio Groot-Antwerpen mensen naar deze kerk toe om de christelijke eredienst te vieren volgens protestantse opvattingen, wat vooral inhoudt dat er minder ritueel is en meer (w)Woord. In een intern overleg omschreef deze kerkgemeenschap zichzelf eens als een rustpunt en een leerhuis. Rustpunt, omdat men vanuit het drukke bestaan zich op zondag naar de kerk begeeft om tot rust te komen in de eredienst, in gebed en zang. Leerhuis, omdat men tegelijk wil leren omtrent God en wijzer wil worden, met name omtrent wat geloven nu betekent voor ons leven. Dit gebeurt in de prediking, maar ook in bijbel- en andere gespreksgroepen.

Het belang dat muziek en zang in deze kerk heeft laat zich ook aflezen aan het feit dat men is overgegaan tot de aanschaf van een pijporgel. Qui cantat bis orat, wist Augustinus al: wie zingt bidt dubbel (intens, zou ik zeggen).