Psalm 92

Een psalm voor de sabbatdag

Op de 7^de dag van de schepping rustte God van zijn werk: de eerste 'sjabbat'. Zes dagen had hij gearbeid en het was goed geweest, zeer goed. Op diezelfde dag werd de mens, ha-Adam, voor het eerst wakker. Het was zìjn eerste dag. Geschapen was hij 'toen het al avond werd' op de zesde dag. Nu sloeg hij de ogen op, en keek zich de ogen uit. De zon, het licht, de lucht, de warmte, de vogels, de bloemen, de geuren, de kleuren... Hij werd er zo door geraakt, het was zo volmaakt deze ervaring, dat hij begon te zingen: een Psalm voor de sabbatdag...

En evenzo, zo vervolgt de Joodse rabbijn, aan wie ik dit verhaal ontleen, zal het zijn aan het einde van de wereldtijd, als de 6 aeonen zijn voltooid, waarbinnen de menselijke geschiedenis op Gods goede aarde zich afspeelt, en de ‘dag van de eeuwige sabbat’ aanbreekt. Ook dan zullen, opnieuw, alle kinderen van Adam, Gods lof te zingen. Zeker en vast: een Psalm voor de eeuwige sabbat...

Maar onderwijl, tussen deze beide sabbatten, is er de verbijstering bij de mens, als hij het onrecht ziet, de pijn, het lijden, de vernieting die Gods goede schepping teistert. En hij vraagt zich af, het mensenkind, zal de heerlijkheid van de toekomende tijd, wel opwegen tegen het lijden van de tegenwoordige? En hij zingt, tussen de tijden, een psalm voor de sabbatdag: Eeuwige, hoe lang nog zult Gij wachten? Zie toch, aan alle zijden plant zich het onrecht voort, het bloeit haast ongestoord, niemand komt tussenbeide... (Psalm 92, 4 - berijmd).