Four Quartets

[ Home ] [ Up ] [ Journey of the Magi (NL) ] [ Hollow Men ] [ Ash-Wednesday ] [ Four Quartets ]

Four Quartets (1944)
bestaat uit 4 grote gedichten die apart van elkaar zijn ontstaan. Tijdens de oorlog zijn ze gebundeld uitgegeven onder deze titel. Alle vier zijn ze genoemd naar een ‘plaats’ die voor Eliot zelf betekenis heeft en door zijn poëzie universele betekenis krijgt... Uit elk van de vier een fragment.

Fraaie teksteditie op de site van David Gorman

Burnt Norton (1935)
is een landhuis in Gloucestershire met rozentuin. Eliot was hier in 1934 vaak te vinden 

Go, said the bird, for the leaves were full of children,

Hidden excitedly, containing laughter.

Go, go, go, said the bird: human kind

Cannot bear very much reality.

Time past and time future

What might have been and what has been

Point to one end, which is always present.

 

East Coker (1940)
heet het dorpje in Somerset, vanwaaruit de familie Eliot in 1669 de wijk nam naar de ‘Nieuwe Wereld’. Een bezoek in 1937 maakte grote indruk op Eiot. Hij heeft de omgekeerde reis gemaakt: In de dorpskerk ligt hij dan ook begraven... Op zijn grafsteen de erste en laatste regel van dit gedicht:  "In my beginning is my end"    ---  "In my end is my beginning".
Dit gedicht werd september 1940 gepubliceerd als brochure. De uiteindelijke oplage bedoeg 12.000 exemplaren ! Eliot was ongewild een ‘war poet’ geworden. Hij heeft in dit gedicht zijn eigen gevoelens van 'Erschütterung' en een hervonden nieuw (oud) begin zo verwoord dat het resoneerde met de ziel van vele Engelsen toen de 'Blitzkrieg' uitbrak (het gedicht begint alsvolgt:
   In my beginning is my end. In succession
   Houses rise and fall, crumble, are extended,
   Are removed, destroyed, restored...
London brandde en 'England' moest zien overeind te blijven. Dit gedicht was zalf op de wonde... In dit fragment uit het slotdeel gaat het vooral over het ouder worden en dieper wortelschieten van de menselijke existentie in het verleden, met uitlopers in de toekomst...

Home is where one starts from. As we grow older
The world becomes stranger, the pattern more complicated
Of dead and living. Not the intense moment
Isolated, with no before and after,
But a lifetime burning in every moment
And not the lifetime of one man only
But of old stones that cannot be deciphered.
There is a time for the evening under starlight,
A time for the evening under lamplight
(The evening with the photograph album).
Love is most nearly itself
When here and now cease to matter.
Old men ought to be explorers …

The Dry Salvages (1941)
is de naam van een rif ter hoogte van Cape Ann, die als baken diende voor zeelui op weg van en naar de haven. Eliot heeft als kind in deze omgeving vertoefd.

Men's curiosity searches past and future
And clings to that dimension. But to apprehend
The point of intersection of the timeless
With time, is an occupation for the saint —
No occupation either, but something given
[…] For most of us, there is only the unattended
Moment, the moment in and out of time,
The distraction fit, lost in a shaft of sunlight,
The wild thyme unseen, or the winter lightning
Or the waterfall, or music heard so deeply
That it is not heard at all, but you are the music
While the music lasts. These are only hints and guesses,
Hints followed by guesses; and the rest
Is prayer, observance, discipline, thought and action.
The hint half guessed, the gift half understood, is Incarnation.

 

Little Gidding (1942)
heet een dorpje in Cambridgeshire, waar in 1626 een religieuze gemeenschap gesticht werd, waar zowel Charles I als de ‘metaphysical poet’ George Herbert banden mee had. In 1646 verwoestte Cromwell de gebouwen. In het interbellum begon men erheen te pelgrimeren.

 

If you came this way,
Taking any route, starting from anywhere,
At any time or at any season,
It would always be the same: you would have to put off
Sense and notion. You are not here to verify,
Instruct yourself, or inform curiosity
Or carry report. You are here to kneel
Where prayer has been valid. And prayer is more
Than an order of words, the conscious occupation
Of the praying mind, or the sound of the voice praying.
And what the dead had no speech for, when living,
They can tell you, being dead: the communication
Of the dead is tongued with fire beyond the language of the living.
Here, the intersection of the timeless moment
Is England and nowhere. Never and always.