dovemansgesprek

   

Home
Up
Europa - REDCO
VOET@2010
in JOBAT
Die hoofddoek toch!
godsdienstles (PEGO)
dovemansgesprek
Godsdienstlessen

Weer eens een dovemansgesprek over het levensbeschouwelijk onderwijs

Als Patrick Loobuyck (bijv. DS 22-03-2011) een stuk schrijft over het eenheidsvak over levensbeschouwing, filosofie en burgerschap, dan volgt daarop steevast een reactie vanuit roomskatholieke hoek (Didier Pollefeyt omdat hij vindt dat Loobuyck het vrij (katholiek) onderwijs aanvalt, DS 23-03-2011) en vanuit het vrijzinnig humanisme (Sonja Eggerinckx, DS 24-03-2011).

Ik zou erop willen wijzen dat het door elkaar halen van zaken die wel samenhangen maar niet samenvallen (vrijheid van onderwijs en vrijheid van godsdienstonderwijs) de zuiverheid van de discussie bepaald niet ten goede komt. Ik verklaar mij nader:

Aan de ene kant is er in Vlaanderen een uitgebreid onderwijsnet dat haar identiteit vindt in een godsdienstige christelijke oriëntatie. De eigenheid daarvan komt onder andere (maar niet alleen) tot uitdrukking in het feit dat er op die scholen lessen “katholieke godsdienst” worden gegeven. Dat dat onderwijsnet eraan hecht om die lessen in eigen regie te houden ligt dus nogal voor de hand. En dat zij zich het recht voorbehoudt zelf te bepalen wat dan wel en niet christelijk is, ook. Dat sommigen (van Léonard tot Loobuyck) daar niet gelukkig mee zijn, overigens om heel verschillende redenen, is op zich niet verwonderlijk maar lijkt me een interne zaak, d.w.z. iets voor ouders, katholieke godsdienstleerkrachten, theologen, schooldirecties en de “Guimardstraat”. De overheid kan zich daar niet mee bemoeien, voorzover de eigenheid van dat vak ook de vrij gekozen identiteit van de school betreft. Hetzelfde geldt mutatis mutandis voor niet-katholieke vrije scholen.

Een andere zaak is dat er een breed maatschappelijk draagvlak lijkt te zijn die vindt dat elke leerling, onafhankelijk welke school hij of zij heeft bezocht, een zekere kennis van godsdiensten en levensbeschouwingen moet hebben als hij de school verlaat. Niet in de zin van geloofstraining of catechese (teaching into), maar in algemene zin: een beeld hebben van wat de voornaamste levenbeschouwingen (religieuze èn seculiere) in onze samenleving nu eigenlijk zijn, zowel qua leer als beleving, aangevuld met een vermogen (competentie) om op een eerlijke en respectvolle manier om te gaan met mensen die over levensbeschouwelijke zaken radicaal anders denken. Voor de duidelijkheid: respect betekent ook dat je de verschillen niet onder tafel veegt en op essentiële punten het debat opent. Hoe je die doelen het best bereikt (een apart vak of binnen de bestaande vakken of…), dat is een punt van tweede orde en het gesprek daarover wordt m.i. dus het best losgemaakt van de discussie rond de identiteit van de katholieke scholen, niet alleen omwille van boven aangeduide min of meer formele redenen, maar vooral omdat de tijd dringt. De desintegratie van de samenleving, de soms hoog oplopende spanningen, ook op de scholen zelf, staan ons niet toe om hier de dingen maar op z’n beloop te laten. De onderwijsverstrekkers zelf dienen hier werk van te maken en het zou nogal vreemd zijn als de experts (leerkrachten levenbeschouwelijke vakken) daar dan niet bij betrokken zouden worden, toch?

23-3-2011 Dick Wursten (inspecteur adviseur protestantse godsdienst)

 
This site was last updated
 Tuesday, 26 December 2023